μια γλυκιά σου κουβεντούλα, πόσο αλλάζει η ζωή....
Ξημέρωμα κοιμήθηκα με την σκέψη σου κοντά κι όλα ήταν μαγεμένα,
που' χα εσένα αγκαλιά..
Άνοιξα τα μάτια, καρδιά μου να σ 'αντικρίσω
είδα ότι έλειπες , ήθελα να με τα φιλιά μου να σε πνίξω...
Να σου δείξω πως αισθάνομαι και πόσο μόνη νιώθω
κι όταν δεν είμαστε μαζί
μια φωνή με ρωτάει ,ένα βαθύ απέραντο ''γιατί''..
Έτρεξα εδώ να σε βρω να σου μιλήσω
να πάρω την τροφή που ζω, μα ήθελες να' σαι ''απών''...
Και τότε κατάλαβα πως είναι μέγα λάθος
δεν μου ανήκεις μάτια μου κι ας έχεις γίνει πάθος..
Είπα να σβήσω τις στιγμές, όλα να τα διαγράψω
να ζήσω όπως ήμουνα, να φύγω, να πάω ''πάσο''...
Μα δε μου πήγαινε η καρδιά έτσι να σε αφήσω
ο κόμπος που ένιωθα μεγάλωσε κι είπα να σε ρωτήσω..
Ήμουν έτοιμη ν' ακούσω, με κομμένη την ανάσα
μια σου λέξη μια βρισιά, φτάνει εσύ νινί μου να 'σαι καλά..
Κι εσύ ήθελες στήριξη να πάρεις από μένα,
δεν ήξερες πως ένιωθα, κατάρρευση ,μια τρέλα..
Δεν ήμουν ποτέ δυνατή ,πως θες να γίνω τώρα
κι όμως το πάλεψα γιατί, καρδιά μου
μένεις στην σκέψη μου εκεί κατοικείς...
Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει, αυτή η στιγμή που ζούμε
το μόνο που' ναι σίγουρο, μακριά ο ένας απ' τον άλλον δεν μπορούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου