Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

Άγγελε μου


Δελφίνια που χορεύουνε
στα μάτια σου περνούν
παλεύουνε οι άνεμοι
τραγούδια να σου πουν
σε είδα μεσ' στις ζωγραφιές,
στα σχέδια των παιδιών
να περπατάς στα πέταλα
των άγριων λουλουδιών

Ουρανέ μου, μέσ' στ' αστέρια σου πετώ
κι ανασαίνω απ΄την πνοή σου
άγγελέ μου, τα φτερά σου εγώ κρατώ
κι ανεβαίνω μαζί σου

Κι όταν με πνίγει η μοναξιά
εσύ χαμογελάς
και μέσα στης αγάπης σου
τη δίνη με πετάς
και με κρατάς στις δύσκολες
και μου μαθαίνεις πως
να βρίσκω στα σκοτάδια μου
βαθιά κρυμμένο φως

2 σχόλια:

Καπετάνισσα είπε...

Πάντα να βρίσκεις την γαλήνη στον άγγελο της ζωής και της ψυχής σου....


Τα φιλιά μας...

Fairy είπε...

Η αγάπη είναι σάν ένας απέραντος ωκεανός. Όσο πιο πολλές φουρτούνες περάσει τόσο πιο δυνατή θα γίνει...

Σε ευχαριστώ για το ομορφο σχόλιο σου κι ευχομαι υπέροχα να αρμενίζεις Καπετάνισσα στο βαθύ κι απέραντο γαλαζιο της ζωής και της καρδιας σου !!!!